می ترسیدم چشم هایم را ببندم .
زل زده بودم به سقف و طاقباز کف زمین خوابیده بودم .
تمام وجودم ترس بود
از کمی آنورتر صدای الارم موبایلم میامد و من فقط گوش سپرده بودم به این صدای تکراری و شکنجه آور و می ترسیدم تکان بخورم .
با خودم می گفتم الان باید منتظر چی باشم؟
سردرد
سرگیجه
تهوع
....
در کسری از ثانیه همه چیز بهم پیچیده بود و من به پشت پخش زمین شده بودم و صدای گرومب برخورد سرم با زمین توی ذهنم تکرار می شد.
مرور کردم.
از حمام بیرون آمدم.
کلاه حوله را کشیدم روی سرم.
به اتاق که رسیدم دمپایی را در آوردم تا بنشینم روی تخت .
ولی به تخت نرسیدم.
نصف تنم زیر تخت بود بقیه وسط اتاق.
پاهایم از برخورد به لبه تخت ذق ذق می کرد ولی ترس از ضربه سرم نمی گذاشت به آن فکر کنم.
یاد لخته خونی که زندگی پدرم را گرفت افتادم.
عکس اسکن مغزیش که نیمی از صفحه سیاه بود.
یاد روزهای آخر عمه جان توی بیمارستان و تن کبودش .
یاد تمام این چند عزیزی که توی این سه ماه رفته بودند و روزهایی که توی راهروهای بیمارستان سرگردان بودم.
دیر یا زود کسی به سراغم خواهد آمد ولی چقدر طول خواهد کشید؟ بیست و چهار ساعت حداکثر.
چه برسرشان خواهد رفت با اینهمه مصیبت.
دست هایم را به آرامی تکان دادم.
نفس عمیقی کشیدم.
دست بردم به پشت سرم.
فقط سرم روی فرش بود .
کلاه حوله حمام و فرش شدت ضربه را گرفته بودند.
پیچیدم به راست و بلند شدم.
دوباره چک کردم.
خواب آلودگی؟
تهوع؟
سرگیجه؟
سردرد؟
سردرد امانم را بریده بود.
احساس می کردم تمام محتویات داخل جمجمه ام بهم ریخته است.
تخیل بیش فعال لعنتی نمی گذاشت منطقی فکر کنم.
تصور مغزی که بندهایش گسسته شده است و در یک مایع شناوراست و کره چشم هایی که به بندی نازک وصلند و فریاد می زنند ....
به خاطر همین تخیل بیش فعال بود که هیچ وقت زیست نخواندم .
نشستم و تکیه دادم به دیوار.
تا 24 ساعت هر احتمالی وجود دارد.
چه باید بکنم.
حرف نگفته ای مانده؟
حقی مانده که باید به صاحبش برسانم؟
کاری که لنگ ماندنش زندگی ای را ویران کند؟
هیچ کدام.
ادم مهمی نیستم .
و کار مهمی هم ندارم.
فقط هستم.
و در یک لحظه می توانم نباشم.
به همین سادگی...
