خوب به طور واضح من نه قد یک متر و هشتاد دارم و با پاهای کشیده و وزن 50 کیلو.
گرد و قلنبه برای خودم در سطح شهر می چرخم و نه دلبری بلدم و نه توان پوشیدن کفش های پاشنه فلان سانت را دارم.
تصمیم گرفتم همین را دوست داشته باشم.
هرچه باشد همین موجود شاید چیزی داشته باشد که متمایزش می کند.
دوست داشتنیش می کند.
وقتی بقیه دوستش دارند چرا من دوستش نداشته باشم.
چون چربی هایش از حد مجاز بیشتر است؟
چون همه لباس هایش دوباره تنگ شده؟
قدش کوتاه است.
چه کار کند؟
قد کوتاه مهم تر است یا مهره کمر؟
مسلم است که مهره کمر.
سعی کن دوستش داشته باشی
دخترک شادی است .
شیطنت و سر زندگی دارد.
مگر نه اینکه رودابه گفت زندگی بخش است؟
پس چرا زندگی را از خودت دریغ می کنی؟
انگار که تمام راه های ورودی را به درون بسته ام و تنها به بیرون جاریم.
حیف
انرزی باید بچرخد.
دیشب فکر می کردم امسال درس عجیبی گرفته ام.
زندگی برایم در باهم بودن معنا میابد.
دورهمی ها...
زندگی ام را که مرور می کنم تنها لحظات باهم بودن برایم مانده...
خنده ها
حتی سکوت ها
هرچند کمی دیر به دیر است ولی بقیه مواقع زندگی حساب نمی شود.