فصلی که تمام شد

یک جای خیلی دور و غریب نشسته ام بین قریبانی که از گوشه گوشه دنیا آمده اند تا کنار هم باشیم ، اینبار مثل بارهای قبلی بهانه از دست دادن و رفتن کسی نیست، صرف دیدن است و کنار هم بودن... تمام نقطه اتصالم توی این مدت با دنیای قبلی همین وبلاگ است وگرنه که نه دسترسی به ایمیل ها دارم و نه تلفن و نه شبکه های مجازی و گروه های گل و بلبل وایبر و تلگرام . از هر جایی که باید، یک نفر شماره اضطراری همراه را دارد وگرنه که بی خبری محض است. توی این چند روز گذشته تمام دغدغه ها را از یاد برده ام. معاشرت با ادم های جدید و نزدیکان دورنشین کسانی که در کنارشان شاد و امن هستم باعث شده که حتی در تنهایی های چند ساعته هم ذهنم ارام باشد و بی چالش. حضور در لحظه حال. من و باد و درختان و مردمانی که زبانشان را نمی فهمم.. حتی یادم نمیاید ده روز پیش چکار می کردم یا ده روز بعد چه برنامه ای دارم. تجربه جالبی است. روزهایی که هر لحظه اش اتفاقی نو و جدید است. می دانم که باز هم در حال پوست اندازی هستم. مدت ها قبل برایش اماده شده بودم و حالا مراحل نهاییش طی می شود. تغییرات شاید بعد از این سفر مشهود تر شود ، متوجه شدم حتی دلم نمی خواهد لباس های قدیم را بپوشم و این دوران تمام شده است. فصلی که بسته شد و باید برای نو شدن آغاز جدید کهنه ها را دور بریزم.