من هم مسئولم

نشانه گرفتن انگشت اتهام به سوی دیگری، سهل ترین واکنشی  است که در مواجهه با بحران انجام می شود.
 اما آیا باید به واکنش های احساسی با رنگ و لعاب منطقی بسنده کرد؟
فاجعه پلاسکو شاید زمان خوبی باشد برای بازبینی رفتار و واکنش هایمان.
آیا مردم مقصرند؟
واضح است که رفتار مردم در هنگامه بحران؛ رفتاری سامان یافته و تربیت شده نیست و تابع واکنش های جمعی است .
نمی شودمردم را به خاطر اینکه برای بحران آماده نیستند سرزنش کرد. چون هیچ وقت مجالی و فضایی برای یادگیری نکات مهمی چون رفتار جمعی در زمان فاجعه را نداشتند.
 نه در مدارس و نه در سایر مراکز آموزشی و صد البته صدا و سیما و سایر رسانه های جمعی.
مردم در جایی دیگر هم مقصرند. زمان انتخابات و انتخاب اصلح ترین ها مردم بازهم دم دست ترین ها را انتخاب می کنند و به جای اندیشیدن به تخصص و مهارت های فرد به اشتهار و موفقیت های فردی آن کاندیدا توجه می کنند.
کدام یک از مسئولین در مورد مدیریت شهری و مدیریت بحران تخصص دارند و دانش اموخته این رشته ها هستند؟
یادمان باشد که این مسئولین را ما برسر کار نهادیم و انتخاب خود ما هستند.
انتخاب ما افرادی با موفقیت های فردی بودند و نه تخصص پس بی معنی است که انتظار داشته باشیم با قرار گرفتن در جای نادرست ، این افراد تغییر ماهیت داده و درست تصمیم بگیرند و تخصصی را که ندارند بکار گیرند.
باید قبول کنیم که رفتار جمعی تابع خصوصیاتی است که اهل فن و روانشناسان اجتماعی  به خوبی می توانند تفسیرش کنند.
همانقدر که مردم در انتخاب اشتباهشان مقصرند مسئولین هم مقصرند که در چشم انداز خود جایی برای تفریح، تخلیه هیجان و آموزش های اجتماعی قرار نداده اند.
جوانی که هیچ فضایی برای تخلیه انرژی و استفاده از آدرنالین ندارد معلوم است که هر اتفاقی ولو یک تصادف جزیی برایش جذاب می شود و محملی برای هیجان.
از جوانی که فقط به طور غریزی و خصوصیت صیانت از نفس می داند چگونه با خطر مبارزه کند نباید انتظار داشت که هنگام مواجهه با بحران درست تصمیم بگیرد .
ما رفتارهای درست را یاد نگرفته ایم.
نه بلدیم انتخاب اصلح داشته باشیم و نه بلدیم کنشگر خوبی باشیم.
حالا هم انگشت اتهام رو به ما است.
حق هم دارند ولی متهم کردن مردم عادی به منزله سطحی نگری مسئولین است .
مسئولینی که انتخاب خود ما هستند.
مسولینی که به زعم خود بهترین عملکرد را داشته اند و حق هم دارند چون توانایی بیشتری ندارند و ذهنشان برای این کار اموخته نشده است.
و ما مردمی که درگیر قوت صیف و لباس شتا هستیم به این نمی اندیشیم که هر عملکرد ما در جامعه ردی از خود بجا می گذارد بس عمیق و بعضا مهلک.